Rozdział 7

- Proszę zapiąć pasy. Za chwilę podchodzimy do lądowania - usłyszałam komunikat rozchodzący się po całym samolocie i wraz z dziewczynami wykonałam polecenie. Po dziesięciu minutach odebrałyśmy walizki i zaczęłyśmy szukać któregoś z chłopaków.
- Kto miał przyjechać? - spytała Alex
- Nie wiem - powiedziałam zrezygnowana wypatrując kogoś znajomego
- A do kogo dzwoniłaś? - nie dawała za wygraną
- Do Zayna
- O której?
- No rano jak wylatywałyśmy - powiedziałam na co dziewczyny jęknęły i spuściły głowy. Po chwili uświadomiłam sobie to co one. Dzwoniąc do Zayna wcześniej niż przed jedenastą nic nie zdziałam bo on odbiera telefon jak lunatyk i potem nic nie pamięta z rozmowy.
- To idziemy do taksówki - zdecydowała Daniell i ruszyła w stronę wyjścia
- No dobrze a Mulata to zabiję - powiedziałam idąc za nią. Na nasze szczęście przed lotniskiem stała wolna taksówka do której wsiadłyśmy. Po pół godzinie zatrzymaliśmy się pod domem. Zapłaciłam za przejazd i opuściłyśmy pojazd. Weszłyśmy do domu i zaniemówiłyśmy. Dom był pięknie ozdobiony, nadając mu świątecznego charakteru. Chłopcy odwalili kawał dobrej roboty ale co do nich.... To po prostu są oni.
- Co tu się dzieje?  -spytałam widząc przezabawny widok
- Dekorujemy dom! - krzyknął radośnie Niall
- Dom? Raczej siebie.... A Liam tak w ogóle to co się stało z twoimi włosami?
- Spytaj się Tomlinsona - warknął posyłając mu wściekłe spojrzenie. Już wiem dlaczego nie protestował gdy reszta wariatów robiła z Lou żywą choinkę
- Co się stało? - powtórzyłam patrząc tym razem na chłopaka
- No bo ten... - zaczął się jąkać - ja chciałem mu zrobić kawał jak zwykle tylko tym razem wyszło inaczej niż planowałem...ale też śmiesznie... Liam się kąpał więc chciałem posmarować klamkę klejem do tapet... Postawiłem odkręconą butelkę na ziemi i zacząłem smarować klamkę od drzwi... tyle że butelka się przewróciła i klej wylał na ziemię.... wziąłem pierwszy lepszy ręcznik i wytarłem go z ziemi....  odłożyłem na miejsce i uciekłem z łazienki..... a potem to już Zayn obcinał włosy Liamowi mamrocząc coś pod nosem że szkoda takich włosów. Prawie płakał
- Liam ciesz się że nie zacząłeś się wycierać od innej części ciała - powiedziałam klepiąc go po plecach i udałam się do swojego pokoju. On też został ozdobiony przez chłopaków. Wypakowałam rzeczy z walizki do szafy i schowałam wszystkie prezenty w skrytce w szafie ( "podłoga" szafy podnosiła się i była tam dość duża dziura gdzie chowałam zawsze prezenty bo chłopcy mieli tendencje szukania prezentów przed świętami.

~Posłuchaj~

- Możemy pogadać? - usłyszałam tak dobrze znany mi głos. Wiedziałam co muszę teraz zrobić ale bałam się. Cholernie się bałam. Kiedyś nie wiedziałam co to strach ale podobno w życiu wszystko się zmienia. U mnie to się zmieniło, każdy dzień przepełniony jest strachem. Wielu może się zastanawiać dlaczego rezygnuję ze szczęścia. Odpowiedź jest prosta. Boje się. Boje się że odbiore telefon i usłyszę że Li coś się stało, a jeśli, jeśli dam szanse Lou... będę się bała także o niego. Nie zrozumcie mnie źle, ja boje się o każdego z siudemki moich przyjaciół ale jest jednak pewna drobna różnica której sama nie potrafie wyjaśnić.
- Jasne - powiedziałam siadając "po turecku" na łóżku
- Ja... - zaczął się jąkać - ja... chciałem spytać ... czy podjęłaś już decyzję - wiedziałam że o to zapyta ale ja nie chciałam odpowiadać
- Lou...nie możemy, to nam nie wyjdzie. Najlepiej będzie jak zapomnisz o tamtej nocy - powiedziałam odwracając wzrok, słyszałam jego przyspieszony oddech i to że stara się nie wybuchnąć
- Jasne. Rozumiem - powiedział i wyszedł z mojego pokoju trzaskając drzwiami
Położyłam się na łóżku i przytuliłam do mojego misia. Nie wiem ile tak leżałam, nie chciałam wychodzić, nie chiałam natknąć się na Lou i zobaczyć wyrazu jego twarzy, ale po jakimś czasie usłyszałam skrzypnięcie drzwi i na moje łóżko wskoczyła Nora
- Co jest młoda? - spytał Zayn
- Jestem od ciebie starsza - powiedziałam przechylając głowę w jego stronę
- Nie zmieniaj tematu. Co się stało
- Nic...
- Nic? To dlaczego Lou zaszył się u siebie w pokoju i nie chce wyjść nawet do Hazzy?
- Może mu się tak podoba?
- To spytam się inaczej. Dlaczego Lou zaszył się u siebie w pokoju zaraz po rozmowie z tobą?
- Bo powiedziałam mu żeby zapomniał o tamtej nocy - powiedziałam podnosząc się do pozycji siedzącej
- Co?! - spytał siadając na łóżko koło mnie
- To co słyszałeś - wymamrotałam
- Dlaczego?!
- Bo nie potrafię - powiedziałam podciągając kolana pod brodę
- A czy kiedykolwiek będziesz potrafiła?! Victoria! Cholera, wiem tęsknisz, rozumiem minął dopiero  miesiąc ale do cholery nie odrzucaj bliskich Ci ludzi!
- Nie odrzucam! - również podniosłam głos
- Nie?! A co niby robisz?! Zastanów się!
- Ale... - brakowało mi argumentów a po moim policzku spłynęły pierwsze łzy. Chłopak widząc to szybko mnie przytulił
- Vic... przepraszam ale może powinnaś porozmawiać z kimś innym niż ja czy dziewczyny
- Co masz na myśli - spytałam ocierając oczy
- Psychologa... - powiedział niepewnie
- Myślałam o tym - szepnęłam
- To na co czekasz?
- Nie wiem... a tak właściwie wisisz mi za taksówkę i powinnam Cię zabić - powiedziałam zmieniając temat. dlaczego nie chciałam pójść do specjalisty? Czasem nawet mnie przerażają moje myśli a co dopiero pomyślałby jakiś psycholog... jeszcze zamknął by mnie w pokoju bez klamek i okien albo nafaszerował prochami
- Jak to?
- Nie odebrałeś nas z lotniska i musiałyśmy przyjechać taksówką
- Ja miałem po was przyjechać? - spytał oburzony
- Tak, dzwoniłam do ciebie przed wylotem i o to poprosiłam. Ty wymamrotałeś "Dobrze mamusiu" i się rozłączyłeś
- A tam, ja nic nie pamiętam - powiedział głupio się uśmiechając
- Kretyn - powiedziałam pokazując mu język
- Co powiedziałaś? - powiedział wstając
- Że jesteś kretynem
- Cofnij to
- Nie
- Cofnij! - powiedział podchodząc bliżej mnie
- Nie!
- Będziesz tego żałować! - powiedział i zaczął mnie łaskotać
- Zayn! Pro...sze, prz..est..ań! Bła....błagam!
- Przeproś!
- Prze...przepraszam - powiedziałam pomiędzy napadami śmiechu

- WSZYSCY NA DÓŁ!!! - usłyszeliśmy krzyk Liama. Wraz z Mulatem posłusznie zeszłam na dół
- Co jest? - spytałam siadając na fotelu i omijając wzrokiem Tomilnsona
- Dzwoniła Demi i pytała czy możemy przylecieć 3 stycznia na finał X Factor
- No jasne! - krzyknęła cała czwórka chłopców
- To tak. Po świętach wracacie 1 stycznia i 2 wylatujemy do Los Angeles - powiedział patrząc po kolei na wszystkich
- Dobra, róbcie co chcecie ja idę na spacer. - powiedziałam wstając
Założyłam ciepły, czarny płaszcz, kozaki, czapkę, szalik i byłam gotowa. Do uszu włożyłam słuchawki z których leciała moja ulubiona piosenka Demi Skyscraper. Gdy nie było w pobliżu Zayna czułam się gorzej. To on potrafił sprawić że na moment zapominałam o wszystkim, podobnie było przy Lou ale... Właśnie zawsze jest jakieś ale.. Tommo powodował u mnie coś jeszcze, przy nim czułam coś co wcześniej czułam tylko przy  Davidzie, z jednej strony to wspaniałe uczucie i możliwe że nasz związek byłby udany ale mam wrażenie że nie powinnam. Przecież byłam z Davidem, który odszedł dopiero miesiąc temu. Jeżeli ja i Lou zostalibyśmy parą czułabym się jakbym zdradziła Davida. A może on by tego chciał....
- Wszystko w porządku? - usłyszałam głos jakiejś dziewczyny. Wyciągnęłam słuchawki i odwróciłam się w jej stronę
- Powiedzmy
- To mogę na tobie potrenować? - spytała siadając koło mnie na ławce
- Potrenować? - albo ja mam spóźniony zapłon jak Harry albo ta dziewczyna jest stuknięta
- A no tak! - walnęła się w czoło - musiało to głupio zabrzmieć. To może od początku? Mam na imię Kate i studiuję psychologie. Poćwiczyć w sensie wiesz, przeprowadzić taką rozmowę jak psycholog z pacjentem
- Ja jestem Victoria ale mów mi Vic. Jasne, nawet zastanawiałam się czy nie pójść do jakiegoś. To może chodźmy do jakiejś kawiarni
- No dobra

Siedziałyśmy dobre trzy godziny i rozmawiałyśmy. To naprawdę mi pomogło. Ona na całą sytuację spojrzała obiektywnie. Opowiedziałam jej o całym swoim życiu a ona mi o swoim. Kate jest w moim wieku. Sama nie znała swoich rodziców i wychowała się w domu dziecka. Teraz pracuje w kawiarni niedaleko uczelni do której uczęszcza. Dobrze mi się z nią rozmawiało i wiedziałam że możemy się zaprzyjaźnić. Pomogła znaleźć mi odpowiedzi na kilka pytań i doradziła w niektórych kwestiach. Ja jednak mimo wszytko upierałam się przy byciu singielką i skończeniu z pływaniem.
- Z kim spędzasz święta? - spytałam w pewnej chwili
- Jak co roku sama a co?
- Bo ja i Liam postanowiliśmy zostać tu w Londynie chociaż chłopcy nas zapraszali i pomyślałam sobie że może przyłączysz się do nas. Nikt nie powinien spędzać świat samotnie
- Nie chciałabym przeszkadzać - powiedziała zakłopotana moją propozycją
- No co ty! Nie będziesz przeszkadzać. Przyjdziesz 24 i zostaniesz na noc do 25. Co ty na to?
- Mi się podoba ale co na to twój brat?
- Na pewno się zgodzi. A zresztą chodź spytamy się - powiedziałam wstając i ciągnąć za rękę dziewczynę.

__________________________
______________

Katherine (Kate) Montgomery (12 października 1992 )  - chociaż studiuje psychologie jest dość mocno pokręcona. Żyje chwilą i potrafi być wierną przyjaciółką chociaż do tej pory nie miała komu tego pokazać. W głębi serca wrażliwa jednak przez lata ciężkich doświadczeń przybrała gruby pancerz. Czy ktoś zdoła go przebić?  

Powiem tak. Czuję się zawiedziona. Z rozdziału na rozdział liczba komentarzy i odwiedzin spada. Pod ostatnim rozdziałem miało być 12 kom a było 5 ( 8 komentarzy dodała jedna osoba... nie liczy się to Medicatus_hope :* ) Co w związku z tym? Zawieszenie bloga byłoby nie fair w stosunku do stałych czytelników więc znalazłam inne wyjście, blog będzie miał mało rozdziałów i epilog pojawi się dość szybko a nie tak jak planowałam wcześniej. Początkowo blog miał przekraczać 20 rozdziałów ale.... Dobra znowu się rozpisuję ;) Mam nadzieję że rozdział się podobał i zostawicie po sobie ślad.

PS: Pojawiły się pogłoski że nie przepadam za Perrie. I tu was zdziwię. Lubię ją ale w opowiadaniu musi być jakiś czarny charakter i padło na nią ;P

PS2: Notka dedykowana wszystkim stałym czytelnikom ;* Kocham was i dziękuję że ze mną jesteście ;)